श्लोक 2 . 64

यापूर्वीच स्पष्ट करण्यात आले आहे की, एखादा कृत्रिम पद्धतीने बाह्यत: इंद्रियांचे नियंत्रण करू शकेल, पण जोपर्यंत इंद्रिये भगवंतांच्या दिव्य भक्तिपूर्ण सेवेमध्ये संलग्न होत नाहीत तोपर्यंत कोणत्याही क्षणी पतन होण्याचा संभव असतो. पूर्णपणे कृष्णभावनाभावित असलेला मनुष्य जरी वरकरणी दिसण्याला विषयी स्तरावर असला तरी तो कृष्णभावनाभावित असल्याकारणाने त्याला विषयी कर्मामध्ये आसक्ती नसते. कृष्णभावनाभावित मनुष्याला केवळ श्रीकृष्णांच्या संतुष्टीमध्ये आस्था असते आणि इतर कशाचीही इच्छा असेल तर सामान्यत: अनावश्यक असणारी कोणतीही गोष्ट भक्त करू शकतो आणि श्रीकृष्णांची इच्छा नसेल तर तो असे कधीही करणार नाही की, जे सामान्यत: त्याने आपल्या तृप्तीकरिता केले असते. म्हणून कर्म करणे अथवा न करणे हे त्याच्या अधीन आहे, कारण तो केवळ श्रीकृष्णांच्या मार्गदर्शनानुसारच कार्य करीत असतो. ही भावना म्हणजे भगवंतांची अहैतुकी कृपाच आहे. भक्त हा जरी वैषयिक स्तरावर आसक्त असला तरी तो या अहैतुकी कपेची प्राप्ती करू शकतो.